MARIANNA PARANYAN

Tale Of The Sahara Ocean: In Three Languages 

ՍԱՀԱՐԱ ՕՎԿԻԱՆՈՍԻ ՀԵՔԻԱԹԸ

ՆՎԻՐՎՈՒՄ Է ՍԱՀԱՐԱՅԻ ՄԱՐԴԿԱՆՑ 

Կապույտ ջրերով պատված Երկրագնդի վրա կար մի Օվկիանոս, նրա անունը Սահարա էր: Նա տարբեր էր մյուս Օվկիանոսներից: Սահարան եղածների մեջ ամենախորն ու գեղեցիկն էր, նրա ջրերն ամենից կապույտն էին ու ամենից շողշողունը, նրա խորքերում ամենագունեղ ձկներն էին լողում, իսկ հատակը զարդարում էին  ամենագեղեցիկ մարգարիտներն ու մարջանները: Եվ չնայած նրան, որ փոթորկոտ բնավորություն ուներ, մարդիկ ամենից շատ Սահարայի ջրերով էին նավարկում և գնում դեպի հեռավոր ափերը:

Մյուս օվկիանոսները նախանձում էին նրան:

- Դու մարդկանց գերել ես,- ասում էին նրանք,- մարդիկ սիրում են քեզ և նույնիսկ փոթորիկներդ նրանց չեն վախեցնում:

- Մարդիկ գիտեն, որ ես օվկիանոս եմ և առանց փոթորիկների ապրել չեմ կարող, ես այն եմ ինչ կամ, ես ոչինչ չեմ ձևացնում, մի օր փոթորկոտ եմ, մի օր էլ` խաղաղ ու հանգիստ:

- Իսկ եթե մի օր Արևը չորացնի քո չքնաղ ջրերը, այն ժամանա՞կ ինչ կլինես դու,-թունոտ հարցնում էին մյուս Օվկիանոսները:

- Նույնիսկ այդ դեպքում ես կմնամ այն, ինչ կամ,- պատասխանում էր Սահարան:

Նախանձ Օվկիանոսները չհանգստացան և որոշեցին ազատվել Սահարայից` մտածելով, որ այդ ժամանակ մարդիկ իրենց ավելի շատ կսիրեն: Ու ասացին Արևին.

- Լսի՛ր Արև, Սահարան որոշել է իր փոթորիկներով քեզ կլանել, չորացրու նրան քանի շուտ է: Թե չէ նա քեզ կմարի և աշխարհին ինքը կտիրի:

Արևը լսեց նրանց և իր ամբողջ կրակը հավաքելով, սկսեց չորացնել Սահարայի ջրերը` դրանք աղի ու ավազի վերածելով:

- Ես այն եմ ինչ կա՜մ և ինձ հաղթել չե՛ք կարող, իսկ ինձ սիրող մարդիկ կշարունակեն սիրե՜լ ինձ,- գոլորշիանալով կանչեց Սահարան:

Օվկիանոսները նենգորեն ծիծաղեցին.

- Այո, իհարկե, այն ես ինչ կա՜ս: Դու օվկիանոս էիր փոթորկոտ կապույտ ջրերով ու գունագեղ մարջաններով, մարդիկ իրենց նավերով շրջում էին ջրերիդ վրայով, իսկ հիմա դու ու՞մ ես պետք, դու նույնիսկ չգիտես թե ինչ ես հիմա: Տես, թե Արևն ինչպես է խմել քո ամբողջ ջուրը:

- Ես Օվկիանո՜ս եմ, փոթորկոտ օվկիանո՜ս,- գոչեց Սահարան շարժելով իր բյուրավոր ավազահատիկները:

- Իսկ դո՞ւ, Արև,֊ դարձավ նա Արևին,֊ դու՞ ինչու այդպես փոքրացար, նսեմացար ու լսեցիր նրանց այդ անհեթեթ բամբասանքը, թե ես ուզում եմ քեզ մարել իմ ջրերով, մի՞թե քեզ այդքան հեշտ է մարելը,- զայրացած գոռաց Սահարան:- Բայց հիմա զգուշացե՜ք, ես ձեզ ցու՜յց կտամ, որ հիմա շատ ավելի ուժեղ օվկիանոս եմ, քան առաջ,- կատաղած շառաչեց նա ու իր բոլոր ավազահատիկները հավաքելով պտտեց ու մի ահռելի փոթորիկ դարձնելով` բարձրացրեց երկինք: Նա իր ավազներով փակեց Արևին, և որքան էլ Արևը ուժեղ ճառագայթներ էր ուղարկում երկիր, դրանք տեղ չէին հասնում. Սահարայի ավազահատիկները փակում էին նրանց ճանապարհը ու անհագորեն կլանում: Օրեր շարունակ մոլեգնում էր Սահարան, իր ավազները հասցնելով Արևին և ուրիշ Օվկիանոսների ափերին: Այսպես Սահարան դեռ երբեք չէր փոթորկել, և բոլորը վախեցան:

- Դու Օվկիանո՜ս ես,- գոչեց Արևը,- իսկական Օվկիանո՜ս: Ես իզուր ցամաքեցրի քո ջրերը, միևնույնն է, դու այն ես ինչ կաս, դու Օվկիանո՜ս ես:

Սա լսելով` Սահարան հանդարտվեց: Ավազները դասավորեց հազարավոր ալիքաձև բլուրների նման ու քամու հետ խաղացնելով` ջրերի պես մեղմ հոսեցրեց ինչպես առաջներում:

- Օվկիանո՜ս,- ասաց Օվկիանոսներից մեկը` թունոտ, բայց շատ ցածր, որ հանկարծ Սահարան չլսի,- ի՞նչ Օվկիանոս առանց նավերի: Մարդիկ այլևս նրան չեն սիրի, միևնույնն է, մենք հաղթեցինք,- մյուս Օվկիանոսները տարուբերեցին իրենց ալիքների կատարները ի նշան համաձայնության:

Իսկ մարդիկ եկան ու տեսան, որ Սահարան փոխվել է, նա կապույտ ջրերի փոխարեն այժմ արևագույն ավազ էր փռել ու Արևի տակ, առաջվանից էլ ուժեղ, թանկարժեք գոհարների պես շողշողացնում էր իր սպիտակ աղի բյուրեղները, իսկ քիչ ավելի հեռվում նա իրեն զարդարել էր քաղցրահամ պտուղներ ունեցող կանաչ գեղեցկուհի արմավենիներով:

- Դու չքնաղ ես, Սահարա, ո՜վ Մեծ Օվկիանոս,- ասացին մարդիկ:- Մենք միայն կփոխենք մեր նավերը և կվերադառնանք քեզ մոտ:

Եվ մարդիկ ուղտերին նավեր կոչեցին ու քարավաններով վերադարձան Սահարա` հավերժ այնտեղ մնալու:

- Իսկապես, նա մնաց այն, ինչ կար, նա Օվկիանոս է, և մարդիկ միևնույնն է նրան սիրում են, մենք պարտվեցինք,- ասացին մյուս Օվկիանոսները:

Եվ երբ Սահարան նորից փոթորկում է, մարդիկ պարզապես համբերատար սպասում են, չէ՞ որ Օվկիանոսներն առանց փոթորիկի ապրել չեն կարող:

حكاية  محيط صحارى

تكرس لاهل صحارى

 كانت توجد في الكرة الارضية المحاطة بالمياه الزرقا محيط ا اسمها صحارى.وكانت تختلف من المحيطات الاخرى وكانت صحارى الاجمل والاعمق بين مثيلاتها وكانت مياهها اشد زرقة ولعاما وكانت تسبح

الاسماك مختلف الالوان في اعماقها و كانت قاعدتها يزين اجمل  الللائئ والمرجان.وان كانت ذات طبيعة هائجة كان الناس اكثيراا يبحرون عبر مياه صحارى ويسافرون الى السواحل البعيدة. كانت لمحيطات الاخرى تحسدها.  -انت فتنت الناس-قالت لها-الناس يحبونك وحتى لم تكن عواصفك لا تخيفهم-.يعرف الناس اني محيط لا استطيع ان اعيش بدون العواصف وها انا ذا ولا اتظاهر ويوما انا هائجة ويوما اخر انا هادئة وودية-اذا جففت الشمس يوما مياهك الرائعة كيف سيكون حالك-؟ كانت تسالها المحيطات الاخرى بكلام معسو ل بسم.-وحتى في هذا الحال انا سابقى كما انا-اجابت صحارى.لم تصبر المحيطات الحاسدة و قررت التخلص من صحارى مفكرة ان الناس في ذلك الوقت سوف يحبونها  اكثر.وقالت للشمس-ايها الشمس.اسمعي.لقد قررت صحارى ان تبتلعك بعواصفها.جففيها قبل فوات الاوان والا فانها ستطفئك  وتسود على العالم بوحدها.سمعتها الشمس و بدات لتجفيف مياه صحارى كلها بجمع كل نيرانيها و حولتها  الى  الملح و الرمل.-ها انا ذا ولا تستطعن ان تفزن علي وما يزال الناس يحبوني.-نادت صحارى وهي تتبخر. وضحكت المحيطات بسلعة -نعم طبعا ها انت ذا كنت محيطا بمياهك الهائجة الزرقاء وبالمرجان الملون كان الناس يبحرون  في مياهك  والان ما شانك و حتى انت لا تعرف من انت.انظر كيف الشمس تبتلع مياهك-.انا محيط محيط هائجة صاحت صحارى و هي تتحرك الاف درة من رملها-وانت ايها الشمس لماذا اصغرت و اصغييت الى النميمة السخيفة انني اريد ان اطفئك  بمياهي وهل امر سهل اطفاءك -صاحت صحارى غاضبة-ولكن الان احذروا انا ابرهن لكم اني الان محيط اقوى مما كنت سابقا.وهاجت صحارى غاضبة وبجمع كل رمالها دارت بها وجاعلة اياها  عاصفة ورفعتها الى السماء وحجبت الشمس برمالها مهما كانت الشمس ترسل اشعتها القوية الى الارض لم تكن تصل اليها.كانت دارت رمال الصحارى تحجب طريقها وتبتلع بنهم.طول الايام كانت صحارى تهيج بايصالها رمالها الى الشمس و الى سواحل المحيطات الاخرى.كانت صحارى لم تهج ابدا بهذا الشكل وخاف الجميع.انت محيط-قالت الشمس-انت محيط حقيقي.انا جففت مياهك عبثا ولكن في كل الاحوال ها انت ذا.انت محيط.سمعت صحارى  وسكتت.ورتبت رمالها على شكل الاف تلال مموجة جعلتها تلعب مع الريح تنساب  بهدوء مع المياه كما في السابق. -محيط-قال احد المحيطات بكلام معسول بسم ولكن بصوت خافت كي ﻻ تسمع صحارى فجاة-اي محيط  بدون سفن. سوف لن يحبها الناس ابدا ونخن فزنا عليها.وحركت المخيطات الاخرى قمم امواجها دلالة على الموافقة.جاء الناس وراووا ان صحارى تغيرت وهي بدلا من امواجها الزرقاء نشرت رمالا ذهبية تحت الشمس ولمعت بلورات ملحه البيضاء مشعة كجوهر ثمين اقوى مما كانت في السابق وعلى مسافة غير بعيدة  كانت تزين نفسها باشجار البلح الخضراء المثمرة.-انت رائعة  ايها صحارى ايها المحيط الكبير-قالوا الناس-نحن سنغير سفننا ونرجع اليك.وسمى الناس الابل سفنا ورجعوا الى صحارى بقوافل ليبقوا هناك دائما.-طبعا هي بقيت كما كانت.هي محيط والناس يحبونها في كل الاحوال.نحن خسرنا –قالت المحيطات الاخرى.وعندما تهيج صحارى من جديد ينتظر الناس بصبر. لا تستطيع

.في الحقيقة   المحيطات العيش بدون العواصف

قامت بترجمة

كاينه مكرطوميان

TALE OF THE SAHARA OCEAN

dedicated to the people of Sahara

On the blue-watered Earth there was an Ocean, and her name was Sahara. She was different from other Oceans. Sahara was the deepest and the most beautiful, her waters were the bluest and the most glimmering, the most colorful fish swam in her depths, the finest pearls and corals decorated her floor. And despite her stormy character, people most of all loved to navigate her waters to get to distant coasts.

Other Oceans were jealous of her.

- You enchant people, Sahara, - they said, - people love you and even your storms do not frighten them.

- People know that I am an Ocean and cannot live without storms; I am what I am; I do not pretend anything. I am stormy one day, peaceful and still the other.

- And what if the Sun dries out your beautiful waters one day. What would you be then? - viciously asked other Oceans.

- Even then I will still be what I am, - answered Sahara.

Jealous Oceans wouldn’t calm down and decided to get rid of Sahara, believing that people would love them more in that case. And they told the Sun:

- Look Sun, Sahara has decided to swallow you in her storms, - they said, - dry her out until it’s too late. Or else she will extinguish you and she will rule the world herself.

The Sun heard them and, gathering all the heat he had, began to dry out Sahara’s waters, turning them into sand and salt.

- I am what I am, you cannot defeat me, and people who love me will still love me, - howled Sahara evaporating.

The Oceans laughed wickedly:

- Yes, of course, you are what you are! You were an Ocean with stormy blue waters and colorful corals; people navigated your waters with their ships; and who needs you now? You don’t even know what you are! Look how the Sun has drunk all your water!

- I am an Ocean, a stormy Ocean! - cried Sahara, moving her billions of sand-grains.

- Hey Sun! - cried Sahara to the Sun. - Why did you become such a coward, so poor spirited? How could you believe their ridiculous talk as if I wanted to douse you with my waters? Is it that easy to extinguish you? - shouted Sahara in rage, - but now beware! I’ll show you that now I am even a mightier Ocean than ever before, - roared Sahara, and gathering all her sand-grains whirled them, made an enormous storm and raised to the sky. She closed the Sun with her sands, and no matter how hard the Sun tried his most powerful rays never got the Earth, as Sahara’s sands barred their way and devoured them insatiably. Sahara was raging for days getting her sands to the Sun and to the shores of other Oceans. Never before, had Sahara stormed so furiously, and they all were terrified.

- You are an Ocean! - Cried the Sun, - a real Ocean, Sahara! I was wrong to dry your water. You are what you are, you are an Ocean!

When Sahara heard these words, she calmed down. She arranged all her sands into wavelike hills and, playing with the wind, she flowed smoothly, like her waters used to do before.

- An Ocean! - Whispered other Oceans wickedly, but very quietly not to be heard by Sahara, - what an ocean without ships! People won’t love her any more. We won! - Other Oceans nodded with their wave tops in agreement.

People came and saw that Sahara had changed. Now she spread her sun-colored sands instead of blue waters and brighter than before, with glitter of precious gems, she sparkled with her white salt crystals, and a little away she adorned herself with emerald green, sweet fruited, beautiful palm trees.

- You are magnificent, Sahara, oh the Greatest Ocean! - said people. - We’ll just change our ships and come back to you!

So people named their camels “ships” and came back to Sahara in caravans to stay with her forever.

- Indeed, she remained what she was. She is an Ocean, and people love her. We lost! - Said other Oceans.

So whenever Sahara storms, people just wait patiently until she unwinds as they know that Oceans cannot live without storms.